Θα ήθελα να απαριθμήσω όλους τους λόγους από τους οποίους μπορεί να προκύψει πίστη και αφοσίωση όπως απαιτεί ο εθελοντισμός.

Χρέος προς τον άλλον. Κοινά βήματα εξέλιξης. Μοιρασμένα βάσανα, μοιρασμένη χαρά. Κοινές απόψεις, κοινά προτερήματα, κοινές αδυναμίες, κοινή ανάγκη για συντροφιά, κοινά γούστα. Μοιρασμένα μυστικά. Κοινά όνειρα, κοινός ενθουσιασμός, κοινή αίσθηση του χιούμορ. Κοινά ιδανικά, κοινές αποφάσεις. Κοινές επιτυχίες, αποτυχίες, νίκες, ήττες. Κοινές απογοητεύσεις, κοινά λάθη.

Οι δυσκολίες της ζωής, όλα τα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε - είναι απλούστατα - τόσο πολλές και τόσο ισχυρές που τα αισθήματα δεν μπορούν να βγουν σώα και αβλαβή από τη σύγκρουση μαζί τους.

Γι' αυτό τελικά, δεν μένει παρά μόνο η πίστη και η αφοσίωση, που δεν είναι αισθήματα, είναι βούληση και απόφαση. Είναι μια στάση ψυχής. Κάτι που μετατρέπει τις συμπτώσεις των συναντήσεων και το συμπτωματικό των αισθημάτων σε Ανάγκη.

Μια ανάσα αιωνιότητας, μια ανάσα μόνο, αλλά κι αυτό κάτι είναι.
Σκόρπιες σκέψεις από το βιβλίο του Πασκάλ Μερσιέ, " Νυχτερινό τρένο για την Λισαβόνα ".
Οι περισσότερες με εκφράζουν, μου ταιριάζουν και σας τις στέλνω, αγαπημένοι συνοδοιπόροι εθελοντές.!!!

Καλή μας αντάμωση,

Βίκυ Καρακάση