Είμαι εθελόντρια στην Πνοή Αγάπης σχεδόν τρία χρόνια και έχω ζήσει πολλές ιδιαίτερες και δυνατές στιγμές σε αυτό το διάστημα μέσα στο σύλλογο.

Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα όταν μαζί με την κ.Παπακωσταντίνου και άλλους εθελοντές πήγαμε στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα και τραγουδούσαμε τα κάλαντα. Ήταν από τις δυνατές και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Μπαίνοντας μαζί με τους άλλους εθελοντές στους θαλάμους των ασθενών στην αρχή δειλά- δειλά γιατί φοβόμουν μήπως ενοχλήσω μια και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα, μαζί μας ήταν και νέα παιδιά φοιτητές που έπαιζαν μουσικά όργανα όλοι μαζί τραγουδούσαμε τα κάλαντα .Πολλοί ασθενείς έβγαιναν από τους θαλάμους και μας καλούσαν να μπούμε και στους δικούς τους θαλάμους για να τραγουδήσουμε. Ασθενείς που δεν μπορούσαν να σηκωθούν μας καλούσαν οι δικοί τους να πάμε για να ακούσουν και αυτοί τα κάλαντα για να μας ευχηθούν αλλά και να τους ευχηθούμε και το μόνο που μας εύχονταν ήταν ότι πολυτιμότερο υπάρχει υγεία. Όλοι μαζί είχαμε γίνει ένα.

Εγώ εκείνη τη στιγμή πρόσφερα λίγο από το χρόνο μου και έστω και για λίγα λεπτά αν κατάφερα να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους που υποφέρουν να ξεχαστούν και μου χαρίσουν ένα χαμόγελο αυτό είναι προσφορά που μπορεί να δίνεις λίγο αλλά παίρνεις το εκατονταπλάσιο. Η χαρά και τα συναισθήματα που ένιωθα φεύγοντας ακόμα τα κρατώ μέσα στην καρδιά μου.

Ανδριτσάκη Ειρήνη