Το ραντεβού κλείστηκε από έναν συνάδελφο. Ασθενής ο Δημήτρης, νέος γύρω στα 25, αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Μιλάμε, του εξηγώ τι ακριβώς επιδιώκουμε με την ακτινοθεραπεία και όλη την διαδικασία. Ο Δημήτρης δείχνει δυνατός(πάντα σκέπτομαι τι πραγματικά νιώθει στο βάθος της ψυχής του κάθε ένας μας όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο). Δείχνει πρόθυμος να δώσει την μάχη του. Η ακτινοθεραπεία του είναι σε περιοχή χαμηλά στην κοιλιά και για τον λόγο αυτό του εξηγώ ότι θα φτιάξουμε ένα σύστημα προστασίας, ούτως ώστε να μην επηρεάσουμε καθόλου την γονιμότητα του, γιατί η ζωή είναι μπροστά του και τι πιο λογικό κάποια στιγμή να θέλει να αποκτήσει παιδιά. Μου χαμογέλασε, μου είπε γιατί όχι κι αφού ετοιμάστηκαν όλα άρχισε τη θεραπεία του. Πάντα σταθερός, πάντα δυνατός, πάντα στην ώρα του, ερχόταν κάθε μέρα μόνος(η θεραπεία του θα διαρκούσε περίπου ένα μήνα) αφού ήταν από νησί και η οικογένεια του έμενε εκεί. Γύρω στα μέσα της θεραπείας έρχεται για ένα γειά ο Παύλος.
Ο Παύλος πλησίαζε τα 40 και είχε κάνει την ίδια θεραπεία με τον Δημήτρη 12 χρονιά πρίν. Του είπα ότι αυτή την στιγμή κάτω στο μηχάνημα υπάρχει ένας άλλος νέος με το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπισες πρίν τόσα χρόνια και θα του έκανε πολύ καλό αν έβλεπε και μίλαγε με κάποιον που είχε περάσει τα ίδια. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο Παύλος κατέβηκε να τον βρεί. Μια ώρα μετά ο Δημήτρης με περίμενε έξω από το ιατρείο. Ήθελε να με ευχαριστήσει γιατί είχε περάσει ένα πολύ δύσκολο βράδυ σε αναζητήσεις στο internet για το πρόβλημα του και η συζήτηση με τον Παύλο ήταν ως μάνα εξ ουρανού. Μιλήσαμε όμως για την "γνώση" που πήρε από το internet και διαπίστωσα ότι αυτό που διάβασε δεν αφορούσε καν στο δικό του πρόβλημα! Πόσοι άραγε περνούν βασανιστικές ώρες στο διαδίκτυο αναζητώντας γνώσεις για προβλήματα που πιθανώς δεν είναι τα δικά τους.
Ο Δημήτρης τελείωσε την θεραπεία του, γύρισε στο νησί του αλλά η επικοινωνία συνεχίστηκε και βέβαια επέστρεφε στην Αθήνα στα πλαίσια των προβλεπόμενων επανελέγχων. Τρία χρόνια μετά βρίσκομαι για διακοπές στο νησί του. Ένα απόγευμα, αργά, δίπλα στην θάλασσα, ένα ποτό και μια συζήτηση που κάποια στιγμή γυρίζει στις στιγμές της θεραπείας. "Όταν έγινε η διάγνωση θεώρησα ότι η ζωή μου τελείωσε...Στην πραγματικότητα δεν πίστευα ότι άξιζε ο παραμικρός αγώνας. Όμως αποφάσισα να κάνω τις θεραπείες για να έχουν και οι δικοί μου την αίσθηση, όταν θα έχω φύγει, ότι το πάλεψα. Έρχομαι σε σένα και εσύ μου μιλάς για παιδιά, για διατήρηση της γονιμότητας κλπ, κλπ. Και λέω μέσα μου...τι μου λέει αυτός...Εγώ πεθαίνω και μου λέει το πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσω την γονιμότητα; Ήταν η πρώτη στιγμή που άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντος τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα και ότι μπορεί να υπήρχε ελπίδα..."

Σήμερα 20 χρόνια μετά ο Δημήτρης υγιής, δυνατός, χαμογελαστός, έχοντας δημιουργήσει τη δική του οικογένεια μπορεί να δικαιούται να στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, τιμώντας τη σημερινή μέρα.