Στο θάλαμο του νοσοκομείου μπήκαμε με τη συνάδελφο εθελόντρια, συστημένες από τη προϊσταμένη της πτέρυγας για να ακούσουμε δύο κυρίες. Μόνο που ήταν πολύ δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο. Απέναντι, στο μεσαίο κρεβάτι μια κυρία φώναζε. Πολύ. Η δύστυχη κυρία, σε καταληκτικό στάδιο, με μεταστάσεις και στον εγκέφαλο, και παρότι είχε παυσίπονη δυνατή αγωγή, χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον, φώναζε. Έμοιαζε πιο πολύ με κλάμα μωρού, απελπισμένο.

Οι υπόλοιποι στο θάλαμο μας εξήγησαν ότι η κυρία είχε την κόρη της στο πλευρό της αδιάλειπτα. Όμως κάποιες στιγμές η κόρη έπρεπε να βγει για λίγο, να φάει, να πιεί ένα καφέ. Τότε το κλάμα γινόταν αφόρητο. Τι να κάνουμε όμως;

Αυθόρμητα πλησίασα το μεσαίο κρεβάτι και ακούμπησα απαλά το χέρι μου στο μπράτσο της κυρίας. Το κλάμα σταμάτησε. Αμέσως. Όλοι με κοίταξαν με απορία. Όσο και αν δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, αυτή η γυναίκα φοβόταν σαν ένα βρέφος που νοιώθει μόνο και ανασφαλές. Το χέρι μου την καθησύχασε. Και το άφησα εκεί, χαϊδεύοντας απαλά. Εισέπραξα χαμόγελα και βλέμματα ευγνωμοσύνης.

Όταν, σε λίγο, η κόρη επέστρεψε, απόρησε. Μα τι κάνατε; Συνήθως την ακούω να φωνάζει απ το διάδρομο… Της εξήγησα και την προέτρεψα να την ηρεμεί έτσι και η ίδια. Χαμογέλασε και μου είπε ότι δεν ήξερε ότι μπορεί να το κάνει, αφού δεν την αναγνώριζε πια η μαμά της.

Είμαστε (εκτός της περιόδου του κορωνο-ιού) πάνω από 3 χρόνια, κάθε Πέμπτη στο νοσοκομείο. Ακούμε όσους θέλουν να μιλήσουν, ασθενείς και συνοδούς, πάντα σε συνεργασία με τους προϊστάμενους νοσηλευτές και με την εποπτεία της Μαρίας Παπακωνσταντίνου.

Πιστεύω ότι αυτό που μοιράστηκα μαζί σας, σας βοηθά να καταλάβετε τι κάνει αυτή η ομάδα, τι κάνει (μεταξύ άλλων) η Πνοή Αγάπης στο ΓΑΟΝΑ Αγ. Σάββας και γιατί ανυπομονούμε να συνεχίσουμε.

                                                                        Ιωάννα Γραικού