Εχει
να κάνει με τον χρόνο. Πρώτη φορα ήρθα σε επαφή με την διάσταση του
χρόνου που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι....στιβαρός με μεγάλη
πυκνότητα.
Η ταχύτητα του πολύ μικρή όμως την ένιωθες σε κάθε κύτταρο
σου.Είχε μια ησυχία που σε τρομάζει και εκεί σε προσκαλεί να κάνεις
διάλογο μαζί του. Εναν διάλογο που συνήθως τον κάνουν αυτοί που
βρίσκονται ξαπλωμένοι σε μια πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Αυτοί έχουν τον
χρόνο να τον παρατηρήσουν και να τον κοιτάξουν στα μάτια.
Εκεί λοιπόν
αυτός ξεδιπλώνεται και αρχίζει να κινείται με την ταχύτητα που είναι και
η πραγματική. Την ταχύτητα του εδώ και τώρα. Αυτή είναι η πραγματική
του ταχύτητα όχι η ταχύτητα που σε ταξιδεύει στα τραύματα του
παρελθόντος ούτε στις προσδοκίες το μελλοντος. Στο εδώ και τώρα λοιπόν
γίνεται ο φίλος σου και ο διευκολυντής σου. Στο εδώ και τώρα σου
επιτρέπει να δεις ποιος πραγματικά είσαι και όχι αυτός που νομίζεις πως
είσαι. Σου φωτίζει τα σκοτάδια σου και σε εμπνέει να πας παραπερα.
Σ αυτή
την καραντίνα ήρθα και εγώ πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του και καταλαβα δυο
πράγματα. Οτι, ο,τι ραγίζει δεν το πετάς. Επιδιορθώνεις τα ραγίσματα με
φύτλλο χρυσού, όπως επισκευάζουν οι Ιάπωνες τα σπασμένα κεραμικά τους.
Το κάνεις ξανά πολύτιμο και χρηστικό αποθησαυρίζοντας την εμπειρία του
ατυχήματος και της αναδημιουργίας. Καλή αντάμωση ξανά...
Τάσος Αλαφάκης
in Love Stories
Sign in to leave a comment